Wie blogt, die blijft

Over leven en dood, een inhaalbeweging van bijna drie jaar met veel hoogtepunten: films, muziek en een zoon.

En dan de dieptepunten, zoals het telefoontje van Amanda's assistente in de herfst van 2004. Niet voor de zwakken van hart. Alle filmgedoe moet wachten tot een latere brief, hier volgt inmiddels het straffere werk.


CITY OF CRIME

Huilend aan de telefoon vertelde Corinne me dat er wat ergs gebeurd was. Amanda was op dat moment zwanger, dus dat ergs kon vanalles zijn. Opgelucht haalde ik adem toen ik hoorde dat Amanda een lijk gevonden had.

Ik was net Otto aan het uitlaten, niet meer dan vijf minuten van Amanda's werk, waar ze op dat moment met de politie sprak. Drie minuten later hijgde ik het kantoor binnen, om door het glas van de vergaderkamer te zien dat Amanda nog altijd door de politie ondervraagd werd. Niemand mocht er binnen.

Tijdens een routine-bezoek aan het woonhuis van een client had Amanda de achterdeur open gevonden. Ze ging voorzichtig binnen en riep de naam van de eigenaar uit, waarop ze meende iemand via de voordeur naar buiten te horen lopen. Vanuit de badkamer klonk er luid gebonk. Amanda riep haar assistente omdat ze zich alleen niet veilig voelde.

In de badkamer vonden ze de eigenares, een bejaarde vrouw, geblinddoekt in bad, met een paar loeizware stenen bovenop zich. Haar hoofd zat helemaal onder het water, bloedend. Amanda draaide de kraan dicht.

De politie hield het op zelfmoord.


KINGS OF FERTILITY

Op het moment van Amanda's onfortuinlijke ontdekking waren we een maand of twee in verwachting (een anglicisme, denk ik, maar het klinkt goed). Omwille van een aantal andere merkwaardige omstandigheden is Amanda er nog altijd stellig van overtuigd dat ze het slachtoffer van een moord gevonden had. Dat het huis van wantrouwen zich net om de hoek bevond, amper tweehonderd meter van onze thuis, hielp uiteraard onze nachtrust niet.

En die rust zou er voorlopig niet op verbeteren. Maar even een wat vrolijker noot voordat we het daarover hebben. Reculer pour mieux sauter.

In januari '04 had Amanda besloten dat het voor haar vastgoedzaak goed zou uitkomen als ze bevallingsverlof kon hebben aan het eind van het jaar. Om je het telwerk te besparen: we hadden twee weken om de klus te klaren.

Australie staat niet meteen bekend om zijn bieren, maar we hebben toch onze smaak laten vallen op zowat alle bieren van de MSB-brouwerij, verder nog 'Little Creatures', 'Beez Neez' en de rooie en groene Coopers Ales. Die avond in februari dronken we een rooie Coopers Sparkling en Amanda trok een vies gezicht. Ze kloeg erover dat haar flesje voorbij de vervaldatum was. Ze had gelijk "12.01.2004" zei het etiket. Toch smaakte het prima, vond ik. Opnieuw bekeek ik het flesje: "BEST AFTER 12.01.2004". Dit bier gist op de fles en het was gebotteld op die datum. Een grijns tot achter mijn oren: "You're pregnant, gorgeous!"


BAXTER THOMAS SEGERS

Op 4.11.4 stonden we om 6u. in de Mater (Moeder van Barmhartigheid) kliniek . Om 7.31u. keek ik versteend toe hoe een bloederig mormel met een tang vanuit Amanda's binnenste werd bovengehaald. Het kreng was aartslelijk en ik kon een stuk dialoog uit 'Magnolia' niet onderdrukken: "THAT AIN'T MINE!". Gelukkig hield ik de misplaatste ijdelheid voor mezelf en het vaderlijk instinct ging in zesde versnelling toen ik een moment later de eerste was om mijn zoon te knuffelen. Eens in mijn armen stopte het mormel zowaar met huilen.

Het tafereeltje leek buitengewoon vertederend. Niemand kon zien hoe ik daar met die kleine op mijn schoot doodsangsten zat uit te staan, en niet vanwege het gevaar op een vuile luier. Ik had Amanda al een half uur niet gezien en ik wist dat ze een hartaandoening had die de operatie een bijzonder riskante onderneming maakte. In de operatiekamer had ik elf mensen geteld en achteraf leerde ik dat iedereen voorbereid was om onmiddellijk een open hart-operatie te beginnen als Amanda's bloeddruk te ver zou zakken. Ze had namelijk een gat van maar liefst 2,5cm tussen de linker- en rechter hartboezem.

A.S.D.

Op weg naar huis van een routine-bezoek aan de obstetrician (verloskundige?) een half jaar eerder, belde Amanda me huilend op. Hysterisch is een beter woord. Ik had moeite om de details te begrijpen maar dat was niet nodig: de ijskoude waarheid was dat ze wellicht niet lang meer te leven had. Ze zei ook een paar keer dat men 'ASD' had gevonden. Meteen na het gesprek ging ik als bezeten medische websites lezen en toen Amanda twintig minuten later thuiskwam, kon ik haar een klein beetje geruststellen.

Haar hele leven had Amanda met 'hart-ruis' rondgelopen. Foute klep, had haar huisarts altijd gezegd. Niets van enige betekenis. Een routine-hartcontrole tijdens de zwangerschep bracht aan het licht dat niet de klep, maar de hartkamerwand stuk was. Het is een bekend verschijnsel dat doorgaans op jonge leeftijd gefikst wordt. Eens voorbij de dertig wordt het een 'life threatening condition'. Een tijdbom.

Volgens wat ik op het web gelezen had, klonk dat niet zozeer als A.S.D. (Atrial Septal Defect) maar wel als V.S.D. (Ventricular S.D., de 'kamer'-versie) en meer bepaald de complicatie bekend als het syndroom van Eisenmenger. We gingen op visite bij Lisa Simmons, een Zuidafrikaanse hartchirurge gespecialiseerd in complicaties tijdens de zwangerschap. Een vrouw die de feiten graag duidelijk stelt:

1. Het is A.S.D. en zeker niet V.S.D.
2. Zwangerschap en geboorte via keizersnede kunnen probleemloos verlopen.
3. Enkele maanden na de geboorte kan (en moet) het gat gedicht worden.
4. Het dichten kan via sonde of via open-hartoperatie, afhankelijk van het gat.
   

EENTJE VOOR DE REGEN EEN EENTJE VOOR HET HART

Tweede Generatie Internet, 1.000Gb hard disks, satellietdiefstalbeveiliging, ... allemaal flutspul. De echt halsbrekende technologische vernieuwingen zijn medisch: het Amerikaanse leger bekijkt momenteel een systeem dat het bloed van getroffen soldaten onderhuids en intraveneus zuivert van gif opgenomen tijdens gasaanvallen. En Amanda loopt nu rond met een mini-parasolletje in het spierweefsel van haar hart.

Na de operatie werden we maandenlang de stuipen op het lijf gejaagd door de bizarre hartritmes die Amanda dagelijks naar Lisa Simmons modemde. Wat je wil horen is: boem boem (stil) boem boem (stil) boem boem enz. Bij haar klonk het: boem (stil) boem boem boem (stil) (stil) boem (stil) enz. IJzingwekkend, te weten dat er een verhoogde kans op bloedklonters bestond en dat die dingen graag door je lichaam reizen om dan bijvoorbeeld ergens een haarvaatje in de hersenen te gaan verstoppen. Je wil er niet aan denken.

Op een mooie zondagmiddag zat Amanda op een conferentie voor vastgoedmakelaars. Zo'n feel-good sessie die je handen doet jeuken en van puur excitement de adrenaline door je aders jaagt. Plots ging er een schok door Amanda, en ze kon niet anders dan glimlachen. Haar hart had zichzelf ge-hersynchroniseerd, het liep weer mooi in de pas: boem boem (stil) boem boem (stil) enz.

Dankjewel technologie.