VH-RBF (1): Romeo Bravo Foxtrot

Amanda is er niet gerust in. De schoonbroer van haar oudste zus kwam om in een helicopter-ongeval en de partners van haar beide andere zussen pleegden zelfmoord. Baxter huilt hysterisch wanneer ik in de taxi stap. Veel bijgeloof is niet nodig. Ik kan nog terugkrabbelen, tenslotte is de timing niet ideaal vanwege de werkdruk op mijn filmproject en onze tijdelijk belabberde financiële toestand.

Waarom geef ik in hemelsnaam mijn leven in handen van een amateur-piloot om zes dagen co-piloot te spelen en een Cessna 172 Skyhawk II door de uitgestrekte Australische Outback te navigeren? Omdat het een aviator's wet dream is. Ook omdat ik alleen maar spijt heb gehad van de dingen die ik in mijn leven niet gedaan heb. En omdat cameraman Stijn Van der Veken al tien jaar vliegervaring en onze gezamenlijke geschiedenis teruggaat tot 1990, toen we samen bij Televox televisietje speelden onder het mom van militaire dienstplicht.

12.35pm - Qantas vlucht QF790 landt in het midden van de woestijn op een asfalt-baan. Nooit in mijn leven was ik zover van enige zee of oceaan. Er moet zoiets bestaan als land-vrees, het neefje van agora-fobie waarbij je ziekelijk verlangt naar een horizon van water. Hier wonen mensen die nooit in hun leven de zee gezien hebben. Of een grote stad. En zeker nooit sneeuw.

Ondanks zijn relatief recente geschiedenis als burgerluchthaven, heeft Alice Springs Airport al een tamelijk morbiede reputatie opgebouwd, inclusief gijzelingsdrama en zelfmoorden. Het toeval wil dat de foto op de Wikipedia-pagina werd genomen vanuit exact dezelfde Cessna die Stijn voor onze trip gehuurd had: links de foto van Wikipedia, rechts die uit mijn Nokia N70:

Wikipedia maakt geen melding van een voorval van enkele jaren geleden: nadat een student van de Alice Springs Aero Club (ASAC) had leren vliegen in een Piper Arrow, verdween dat toestel op mysterieuze wijze uit de hangar. Eerst werd er aangenomen dat het gestolen was maar als snel bleek dat de student zijn zelfmoord zorgvuldig had voorbereid en vakkundig uitgevoerd met de bedoeling om sneller dichter bij God te komen. En precies deze vliegclub zou de volgende dagen onze uitvalsbasis worden.

ASAC is in feite een onooglijk vliegclubje dat zelfs verbleekt bij Aero Kiewit, of wat ik me daarvan herinner. Ze hebben drie vliegtuigjes en de zaken worden beheerd door Ilsa, de Wolvin van de SS met haar man George "Jack" Phillips. Zij heet eigenlijk Ingrid, is rond de zestig en hij zowat het dubbele. "Jack, maak me een kop thee." Jack laat alles vallen en schiet hijgend in actie. Zij is in topvorm, een spraakwater en excentriek en je neemt zo aan dat Jack ooit onherroepelijk voor haar viel.

Ingrid vertelt ons de hele lange geschiedenis van de club, inclusief haar eigen levensverhaal. Jack komt binnen: "Ingrid, kan je me helpen met- -" Ingrid: "NU NIET!! Zie je niet dat ik bezig ben??!!". Ze legt uit dat ze Duitsland na de oorlog verliet en voegt er snel aan toe dat ze niets met de oorlog te maken heeft gehad. Wanneer ze ons waarschuwt voor de aboriginals, vergelijkt ze de overheidssteun aan hen met Duitslands gedwongen herstelbetalingen. Later wordt Ingrid onze beste bondgenoot in de geallieerde verdediging tegen Het Burocratische Monster Dat Jack Heet.

We vervoegen een meute toeristen die net als wij verblijven in de AURORA, een hotel dat ons werd gesuggereerd door Qantas Holidays, Wotif.Com en mijn eigenste Amanda. Omdat het restaurant niet echt strookt met Amanda’s euforische beschrijving (van vijftien jaar geleden), eten we in THE LANE aan de overkant.

Een snack bar / tapas bar en bistro / à la carte restaurant huizen er allemaal onder één dak. Bij verrassing is het interieur smaakvol, de schotels excellent en de bediening topklasse. Ik ga me te buiten aan de roasted rack of lamb with eggplant caponata, crispy polenta & a minted yoghurt dressing en moet erkennen dat het allemaal een tikje gesofistikeerder is dan ik me de outback had voorgesteld. Stijn's pasta of the day is al even exquisite, dus hier komen we later nog tweemaal terug.

De warme avondlucht is uitnodigend dus slapen zit er nog niet in. Het vriendelijke rumoer uit de plaatselijke Bojangles Bar trekt onze aandacht en zeven Crowns en twee Coopers later beseffen we dat we te oud zijn voor dit luidruchtige backpackers-trefpunt.