Sydney, eindelijk

Jarenlang droomde ik - letterlijk - van Sydney als mijn nieuwe woonst. Eindelijk is het mijn thuis. Hoe anders is het leven in dat andere halfrond?

Sydney. Haaa!! Eindelijk aangekomen. Hierna volgt een vrolijke terugblik op de afgelopen 2 maanden. De onderstreepte woorden zijn hyperlinks: als het kriebelt moet je klikken! Om terug te keren naar de brief, klik je ‘Back’ or ‘Terug’ op je browser-balk.

PAPIER HIER

Heerlijk hoe rimpelloos de administratie werkt buiten België. Je zou gaan denken dat het zo hoort.

En niet zo: ambassadeverhaal

De Medicare-kaart voor gratis basis-gezondheidszorg krijg je meteen aan het loket. Taksnummer en registratie van een zaak: binnen de 20 minuten beklonken. Amanda rijdt intussen rond in een Paus-mobiel (sommigen noemen de Merc A-140 ook een YUP-mobiel of een kinderbuggy) waarvoor ze de inschrijving + wegentaks regelde aan hetzelfde loket waar ze ook haar rijbewijs hernieuwde. Alles verloopt helder en snel. Bij elk overheidsformulier vind je de vraag hoe lang je er over deed om alles in te vullen. Leve de Angelsaksische efficiëntie! Zelfs de belastingdienst kreeg hier onlangs hoge punten van de ombudsman omdat ze zo helder en efficiënt werkt. Alleen een mobiele telefoon krijg je niet zomaar: daarvoor heb je een rijbewijs nodig. Rare jongens, die Australiers...

NOW MAKE A LEGAL U-TURN!

Lichtjes zorgwekkend was dat ik helemaal van nul moest beginnen. De theorie bleek een makkie ondanks alle verschillen met de Belgische wegcode van 18 jaar geleden, zoals links rijden, rechts sturen, rijbewijs met punten, roundabouts, Clearways, T3-lanes, wat te doen bij botsing met een buideldier (no kidding!). Zelf eens proberen? Ga je gang: test jezelf!. Niet lachen tijdens het examen…

De praktijk zou anders verlopen, vreesde ik. En inderdaad: "Ya way knew so roy in those flee can die!" … Waarover heeft die examinator het?!? "Na tern royt Eddy nixt loyts." OK, rechstaf aan de lichten. Plots dringt het tot me door dat hij de hele tijd zit grappen te maken. Na 12 minuten zweten, staan we weer op de parking van het examencentrum. Moet ik misschien een taxi bellen om me weer naar huis te rijden? Hoeft niet: geslaagd. In 1983 moest ik naar het Stadhuis van Hasselt om mijn rijbewijs af te halen. Hier krijg je meteen een geplastificeerde credit card mee naar huis. Hoe ze er bij mij telkens weer in slagen om andermans foto te gebruiken, kan ik maar niet begrijpen. Klik zelf: 1983 (voor) en: 2001 (na).

ONS DORP

Toen we Londen verlieten, was dat om te gaan wonen in ons eigen huisje in Balmain. Intussen doen de huurders een bod, of beter: ‘an offer we couldn’t refuse’… Hebben ze olie gevonden in de achtertuin? Op een reuze-diamant gestoten? Of gaat onze jonge Britse architect-huurder er misschien een verdieping bovenop zetten? In elk geval: daar gaan mijn gratis Vistaprint-visitekaartjes voor 127 Beattie Street. Op zoek naar een huurhuis, nu. Dat vinden we pal op de hoofdstraat met de lieflijke naam ‘Darling Street’. Alles is hier Darling in Sydney: Darlinghurst, Darling Harbour etc. Dit huis ligt mooi centraal, dus vol leven en soms ook lawaai, maar lekker dicht bij alle cafés en restaurantjes.

AMANDA DE VERSCHRIKKELIJKE!

We waren nog maar amper geland of Amanda had al een job. Zonder overdrijven. Ze is makelaar bij een locale vestiging van de Amerikaanse vastgoed-groep Century21 en rijdt in haar Pausmobieltje rond op jacht naar haar prooi. Haar commissie is haar loon. Valt haar commissie beneden het minimumloon, dan betaalt het kantoor maar ze moet het later weer terugbetalen. Van een competitieve geest gesproken! Haar opdracht voor ‘na de uren’: uitkijken naar een nieuwe thuis voor ons beidjes. Graag een 5-slaapkamervilla met zwembad en zicht op de stad en de haven.

KAREL DE NOG VERSCHRIKKELIJKERE!

We zijn hier nu al meer dan twee maand en ik heb nog steeds geen job. Opzet? Jawel. Mijn droom van jaren is eindelijk werkelijkheid: OZZYWOOD, mijn eigen zaak. OZZYWOOD houdt zich inmiddels bezig met het ontwikkelen van een filmscript, een TV-show en de productie van een kortfilm. In de vrije momenten vertegenwoordig ik ook James Middleton, een documentaire-filmer en Rudolf Mestdagh, een jonge getalenteerde filmmaker of sterker: de enige Belgische regisseur/producent die wat te vertellen heeft (hij ontvangt deze brief ook). Gaandeweg zal ik me meer en meer op productie gaan toeleggen, ondanks herhaalde waarschuwingen van mijn beste vrienden in de filmindustrie. Het ‘networken’ verloopt beter dan gehoopt en we hebben zelfs al enkele vrienden gemaakt tussen de Bekende Ozzies.

LENTE: BINNENBLIJVEN!!

Misschien hoorde je begin deze week via het nieuws (NL) van het dodelijke noodweer in Sydney. Lente hier in het Zuiden is niet gewoon: het is een kwestie van leven of dood. Het regent bij bakken en minuten later brandt een zompige zenith-zon er dwars doorheen. En wat wil de natuur nog meer! De flora woekert in neon-groen en explodeert vervolgens in de rest van het spectrum: de rooie wattle-boom en de alom bloeiende volpaarse jacaranda’s. Geen plek blijft gespaard: de straten, achtertuintjes, steegjes, de waterkant, waar er ook maar een hapje adem of een plekje vrije grond is. En uiteraard volgt de fauna dat festijn: spinnen, slakken, vlinders, hagedissen, kevers, vliegen, etc. Vogels kwetteren je de hele dag steendoof en dan bedoel ik niet een mus of een merel, nee: hele zwermen fleurige regenboog-parkieten, mynahs, exotische eksters met hun Dolby Surround special effects en ga zo maar door. You're never alone!

Op 'n middag zag Amanda een gevecht tussen twee vogels volle vlucht. Waar dat precies om ging, bleek toen er een klein ratje uit de lucht viel, vlak voor haar voeten... Het is inderdaad ook het seizoen voor de minder geliefde creaturen van deze wereld: muggen, muizen, ratten, kakkerlakken, etc. Voorlopig hebben we ze nog weten buiten te houden omdat ons huis te koel is voor die beesten. Afwachten wat de zomer ons brengt…