Saturday, March 08, 2003

Near Death Experience

De Zuidelijke Zomer van 02/03. Otto en ik zullen hem niet licht vergeten. 45C in de schaduw in Strathfield en een allesverslindende branding in Forster. Een brief met weinig franje maar veel actie.

Wie durft er me beschuldigen van informatie overload? Vijf (5) maanden sinds de laatste nieuwsbrief. Het is druk in 't Leven.

Op zaterdag 11 januari wandelde ik met Mark Lapwood langs het enorme Bondi Beach. Het zeewater was 21.5C en de lucht 30C. We waren nog volop in hoog seizoen en het strand lag lekker vol. Toen ik rond 3 uur in de auto stapte, wees de buitentemperatuur 36C. Van daar ging het richting Strathfield, 10km ten westen van Sydney waar de thermometer een ziedende 45C aanwees, het hoogst wat ik hier ooit zag. Ik ging er arme Otto oppikken in de dierenkliniek.


NEAR DEATH EXPERIENCE

Na Nieuwjaar besloten we met Ingo en Jeanette, vrienden uit Duitsland, een weekendje te gaan uitblazen in Forster (zie Nieuwsbrief 4). Otto moest ‘s nachts overgeven en de week nadien at hij niet meer. De dierenarts schreef antibiotica voor, maar zijn toestand bleef achteruit gaan: hij dronk niet meer bleef hele dagen onder de trap liggen. Opnieuw op consultatie: andere antibiotica. Na tien dagen was hij bijna 2 kilo vermagerd, had voortdurend waterogen en een kurkdroge neus. Niet goed voor een jonge Airedale. Bij de derde consultatie stuurde de dierenarts hem naar de kliniek waar Otto na een ultrasone doorlichting meteen werd ge-opereerd. Ze hadden in zijn kleine darm namelijk een angstwekkende uitstulping gezien die er meteen uit moest. De ‘foreign body’ bleek later… een mango-pit. Otto is nu beter maar mag op doktersvoorschrift geen steenvruchten meer eten.

In Forster gebeurde er nog wat anders… Ik geef eerst Amanda’s versie van de feiten.


“I was sitting on the beach talking with Ingo. Ingo and I noticed that Karel had lost his hat, then found it again - waving it at us to show how clever he had been. Suddenly Ingo jumped up and sped towards the water where Jeanette stood. At the same moment I realized that Karel had not been waving, but drowning - waving his hat at us and shouting. Ingo joined Jeannette in the water wading in as far as they could go. Ingo lost his sunglasses and Jeannette her swimmer top (Karel missed these more exciting moments). I ran over to some fishermen - they were not locals and could not help. I dialled 000 and gave our location to the helicopter lifesavers. I watched from the beach as Karel was thrown around in the rip like a rag doll. It was all very scary. Although Karel was only about 25 metres from Ingo and Jeannette, he kept going out of their view. A surfer on the beach pointed for Karel to try and swim across the rip, suddenly he was pushed back in again and Ingo and Jeanette were able to reach him and help him to the shore. We guess in total it all took about 7 minutes - but felt like an hour!

NEAR DROWNING EXPERIENCE

We vonden een onbewaakt strand om met Otto te spelen. Na een halfuurtje als een onnozele door de wilde branding te razen, stond ik tot mijn middel in het water naar de golven te kijken. Telkens er een kwam aanrollen, moest ik krachtig omhoog springen om niet te worden weggespoeld. Toen het water tot mijn hals reikte, begreep ik dat ik na elke golf dieper de zee in werd getrokken. Teruglopen kon niet meer. Zwemmen lukte ook al niet en ik dreef steeds verder weg van het strand. Het gedol met Otto had mijn reserves bijna uitgeput en ik kwam ernstig in de problemen. Geloof me: zonder enige ervaring met stromingen of oceaangolven is het lastig je kalmte te bewaren. Nog maar één gedachte: boven de golven blijven en adem happen. Mijn zonnebril was afgevallen en mijn pet weggedreven. In een moment van helderheid schreeuwde ik om hulp. Maar dat kostte zoveel energie en daar kwam alweer een muur van water over me heen, ik slikte liters. Plots het besef dat dit allemaal fout kon aflopen. Had iemand me gehoord? Ik bleef verder naar de zee drijven, hoeveel ik ook spartelde. Door mijn hoofd joeg de gedachte: “Dit is het. Dit is EXACT hoe je verdrinkt. Je vecht en je verliest.” Weer een golf. Opnieuw slikte ik water. Ik was compleet buiten adem en zou dit niet lang meer volhouden. In een flits zag ik twee gedaanten op het strand: Ingo en Jeanette die beiden heftig naar het Noorden wezen. Ik merkte dat er even geen golven naderden. Voldoende tijd om een beetje op krachten te komen.


Van wat er daarna gebeurde, herinner ik me haast niets meer. Ik moet me voor de golven hebben geworpen om zo naar het strand te worden gestuwd. Op zeker ogenblik was ik nog zo’n twintig meter van Ingo, die verder in zee gekomen was en me vastgreep. Jeanette volgde en met zijn tweeën sleepten ze me op het zand waar ik als een bloemzak ineenstuikte. Achteraf bleek dat wat voor mij wel een half uur of een uur had geleken, in feite maar een minuut of 5-7 had geduurd. In een soort van ‘tunnel vision’ had ik alle besef van tijd verloren. Elk jaar verdrinken er op deze manier in Australië tussen de 80 en 100 zwemmers in de oceaan. Wat ik had meegemaakt, staat hier zeer goed beschreven.

Twee uur later, bij een kouwe pint op het terras leek het allemaal heel ver weg en irrëeel. Moraal van het verhaal: Zout water kan uw gezondheid schaden. Bij twijfel: drink een pint.

HET GOEIE NIEUWS

In de nood kent men zijn vrienden, dat bleek ook na Nieuwsbrief 7. Een dikke merci aan de weldoeners die bijgedragen hebben aan de financiering van mijn korte film ‘FEARS OF DESIRE’ (werktitel). Ik ontving investeringen uit Australië, Nederland, Groot-Brittannië en België.


De film is intussen ingeblikt en de rushes zien er verblindend mooi uit. Hier kan je enkele Polaroid opnamen bekijken. Volgende maand monteren we 'offline' en een eerste versie met klank zou rond begin mei klaar moeten zijn. Onze film wordt 'online' afgewerkt in High Definition, wat voor een korte film hier nog niet gebeurd is. Het procede wordt al vaak toegepast voor dure films als Moulin Rouge maar de kost laat kortfilmers in de kou staan. Omdat het Lab vertrouwen heeft in ons project, hoeven we niet te betalen voor hun diensten. Eens we daar de deur uitgaan, hebben we een cassette om naar filmfestivals en televisiestations te versturen.


De documentaire ‘RETURN TO PORT DAVEY’ (werktitel: The Crayfishermen), die ik co-produceerde met regisseur James Middleton, is nu verkocht aan de Australian Broadcasting Corporation. Zij verzorgen ook de internationale verkoop aan buitenlandse zenders. De eerste televisiebeurs waar het programma zal worden voorgesteld is MipTV 2003 in Cannes einde deze maand.


KORT NIEUWS

Onlangs in de SMH gelezen dat Australië in de lijst van de 100 grootste economische entiteiten ter wereld naar nummer 11 geklommen is, net na Spanje en net voor Microsoft. In de top twintig boekten verder alleen Zuid-Korea en Zwitserland nog vooruitgang.

Het is druk geweest in de Rainforest Lodge. Zo noemen we ons gastenverblijf op de benedenverdieping, omdat het uitziet op een koel, halfdonker tropisch tuintje met reuzenvarens, palmen, bougainvillea etc. Sedert 15 november en nog tot deze zondag zijn we volgeboekt. Daarna houden we het een poos rustig. Als je van plan was hierheen te komen, is het aangeraden nu te boeken voor eindejaar 2003! Lezers van de Nieuwsbrief krijgen een vriendenprijs.


Ik hoor je al: het is mosterd na de maaltijd of vijgen na Pasen... Oudejaar 2002. Tegelijk rustig en spectaculair. We vatten post op een afgelegen grasperkje in Nielsen Park, met een uniek zicht op de haven. Nog een paar honderd andere Sydneysiders kenden de plek en samen hebben we er het vuurwerk aanschouwd. Het was in feite een viervoudige voorstelling, met raketten synchroon afgevuurd vanop de Harbour Bridge en vier sloepen, over een uiterste afstand van zo'n 5 kilometer.

Ter afsluiting van het vuurwerk verscheen het woord ‘PEACE’ op de Harbour Bridge. Sydney opende als eerste wereldstad het Nieuwe Jaar met de enige zinnige boodschap die je in deze onzinnige tijden kan uitdragen. En plots, tussen die honderdduizenden anderen verzameld rond de mooiste haven ter wereld, voelde ik me een trotse Sydneysider.

1 Comments:

Anonymous Anonymous said...

Leuke blogsite, Karel. Pet af voor Ozzywood!

Jack Douglas

4:51 PM  

Post a Comment

<< Home