Monday, September 18, 2006

VH-RBF (2): Random BS Formalities

De ochtend is koel in Alice. Bij het ontbijt spreekt een lange taaie Hollandse ons aan. Ze is bijna tachtig en fietst gezwind door de outback. En of wij straks met die andere groep naar Ayers Rock gaan? “Nee?? Shit!” Ze kan ons verhaal niet geloven. “Shit!! Dus jullie gaan helemaal in je eigen vliegtuigje … Shit!!!” Een vloekende tachtigjarige die straks de woestijn in fietst. Wie is hier de hero?

Om zijn vliegbrevet te ratificeren, moet Stijn bij wijze van formaliteit onder supervisie een 'check flight' uitvoeren. Daarna willen we onze hele trip plannen om morgen in alle vroegte te kunnen vertrekken.

10.02 am - Het Bureaucratisch Monster Dat Jack Heet kent geen ‘formaliteiten’ en legt Stijn op de foltertafel, SS-stijl. Plots moet Stijn kunnen berekenen wat de logaritmische vertragingsfactor van de grondafkoeling is indien hij met zevenentwintig passagiers en elf zakken vloeibare bagage bij harde sneeuw in de space shuttle zou opstijgen van een landingsbaan met een helling van 63 graden en een buitentemperatuur van rond het kookpunt. Oh, en bij een zwaartekracht het equivalent van Jupiter.

Terwijl Stijn geroosterd wordt, bereid ik de volgende zes dagen voor met handige gebruikmaking van een set luchtnavigatiekaarten en Ilsa's liefste speelgoed: een computer-vluchtplanner. Departure points, elevations, ground tracks, fuel management etc. Afdrukken mag niet van de Wolvin uit vrees dat we teveel papier zouden gebruiken. De "check flight" gaat dus even niet door en voor we het weten is de zon onder.

Vanavond willen we kangoeroe eten maar dat staat niet op de kaart in de klasse-tapasbar wegens te banaal. Amanda had ons The Red Ochre Grill in het hotel aangepraat dus we spreken af voor 8.00pm. Twintig minuten later is Stijn nog nergens te bespeuren dus ik klop op zijn deur en we spreken af in het restaurant. Daar krijg ik een ultimatum: meteen bestellen of geen eten. Keukens in de outback sluiten rond de tijd dat ze in Sydney openen.

Stijn was zowaar in slaap gevallen. We halen de keuken-deadline op een haar na en bestellen Aussie Game Medley, een gemengde wildschotel met kangoeroe, emuworst, krokodil en kameel. Kamelen werden hier ooit ingevoerd als transportmiddel en ze dolen nu in hele kuddes door de Simpson woestijn. Met behulp van een fles West-Australische Shiraz werken we ons door het overheerlijke wildfestijn en stappen als in trance opnieuw naar Bojangles voor Stijn’s onstopbare obligate Crown-sessie.

Bojangles is nog steeds een foute bar. Het publiek bestaat vanavond uit een allegaartje van 4x4 woestijntoeristen, backpackers en jeugd uit de buurt. De muziek vanavond dateert uit de betere helft van de jaren tachtig en op elke deun wordt hier gedanst, van Meat Loaf en Steve Winwood tot Leonard Cohen. Het lijkt of duizenden kilometers van huis elk schaamtegevoel wegvalt. Wat de meesten zich niet realiseren, is dat je minste beweging via webcams naar elke uithoek van de planeet stroomt.

De 12de Crown wordt Stijn tenslotte teveel, zijn spraakwaterval stopt en we druipen af.

0 Comments:

Post a Comment

<< Home