Monday, January 07, 2002

Nieuw(jaar)sbrief

De eerste nieuwsbrief voor '02. Geen epistel vol voornemens, wel een persoonlijke brief over Kerstmis, nieuwjaar, bosbranden etc.

Op een ellendig natte wintermiddag in januari van vorig jaar schuilde ik bij Liberty's in Regent Street. Een oase van ouderwetse gezelligheid in koud Londen. Slenterend tussen de uitverkoop-overblijfselen van 2000 wist ik dat het nieuwe jaar belangrijk zou worden. Of tenminste 'eventful', vol gebeurtenissen. Mijn aanvraag voor een immigratie-visum lag immers ergens op een stapel tussen andermans hoop en desperatie bij de Australian High Commission en dat stukje papier zou een belangrijke rol gaan spelen. Tussen de papierwaren vond ik een mooie in leder gebonden agenda, uitgelezen om de feiten uit dit scharnierjaar in vast te leggen.

Mijn vermoeden omtrent 2001 bleek niet ver van de waarheid en de agenda is mooi van pas gekomen. Wie over een paar duizend jaar het document opgraaft, vindt een goeie weergave van het leven op beide halfronden, inclusief hoogtepunten uit het wereldgebeuren. Het zal wellicht nog een paar duizend jaar langer duren voor mijn twintigste-eeuwse handschrift ontcijferd is, wellicht door een 5-jarige computer wizkid in een buitenwijk van Moskou.

AUTO – RUG – OTTO

Na veel heen-en-weer-gedoe is ons Sydney-huis eindelijk verkocht en om de maanden van spanning en onzekerheid te verdrinken, gingen we met de gelukkige kopers een hele nacht op zwier. De verkoop gaf ons eindelijk ook weer wat financiële ademruimte na de aderlating van vakantie en verhuis, zodat ik nu rondtoer in een 7-jaar oude Saab 900 V6. Daarmee reden we 320km noordwaarts om de kerstdagen door te brengen in Forster bij Amanda’s zus Lisa en haar gezin.

Nadien, op 27 december, zou voor Amanda en mijzelf elk een droom in vervulling gaan. Na 5 jaar Australië-trips zou ik eindelijk Melbourne bezoeken en voor het eerst zouden we per auto New South Wales verlaten. Voor Amanda wachtte in Melbourne de liefde van haar leven: Otto, een 12 weken jonge airedale pup. We keken dus allebei heel erg uit naar die 4-daagse autovakantie. (Om je een idee te geven: de trip Sydney-Melbourne kan je vergelijken met de afstand Brussel-Marseille. De schaalverhouding van de 2 kaartjes hieronder is identiek)

Maar… een week voor Kerstmis sloeg het noodlot toe. Amanda’s rug begaf het en ze moest dagenlang thuisblijven, rusten en vooral geen lange autoritten maken. Na een radioscopie raadde de dokter zelfs aan om ander werk te overwegen. Melbourne was nu uitgesloten. Forster kon nog nét.

DOLFIJNEN

Kerst is altijd een verschrikking, ook in het Zuidelijke Halfrond. Ondanks blue sky en 35*C slaat toch weer die vage eindejaarsdepressie toe. Familie-herenigingen die je liever niet ziet gebeuren en daarbij horende emoties die met geweld onderdrukt worden etc. Gelukkig waren er dit jaar dolfijnen om het ergste leed te drukken. In Forster (spreek uit: Foster) hebben ze er duizenden binnen handbereik, allemaal vrolijk dartelend in het warme water van de Pacific. Bij de havenmond zie je altijd wel een school spelen in de stroming van het getijdewater.

Op tweede kerst-ochtend steken we van wal op de 'Tuncurry' om te zwemmen met de dolfijnen... Nog maar net in open zee verschijnen de eerste 3 bottlenose-exemplaren. Dit is de flipper-variëteit: groot en grijs. De dieren zwemmen pijlsnel vlak voor de boot uit, centimeters van de boeg net onder de zeespiegel. Het leukst is om dan over de boeg te gaan hangen en de flippers pal onder je te zien vooruitschieten. De boot houdt halt en de eerste zwemmers kunnen het water in terwijl de overige opvarenden allerlei geluiden improviseren om de dolfijnen bezig te houden.


Opnieuw op weg nu, zuidwaarts naar een plek waar doorgaans veel 'gewone' dolfijnen rondhangen: kleiner, donkerbruin en met een witte buik. Hier is het mijn beurt. Ik ga in het water met snorkel en duikerspak, zet mijn voet in de lus van het touw onder het wateroppervlak en word vooruit geduwd wanneer de boot in beweging komt. Een onbeschrijfelijk mooie onder-water-ervaring. 4 dolfijnen schieten naast me voorbij, maken rechtsomkeert en komen nieuwsgierig weer in mijn richting. Ze zigzaggen door elkaar en zwemmen vervolgens naast me met de boot mee. Allemaal opmerkelijk harmonieus en ongedwongen.


Na een uur of twee op zee keren we terug. In de verte zien we enorme zuilen van bruine en grijze rook opstijgen. De bosbranden zijn inmiddels flink uit de hand aan 't lopen. En dan gebeurt het... op enkele honderden meters schuin voor de boot is de zee plots woelig en donker. Hier en daar zien we mini-golfjes met daarboven vogels die naar beneden duikelen en even later weer opvliegen. Dit is 'voeder-activiteit'. Het wijst op de aanwezigheid van vis. Veel vis. We sturen de boot in de richting van de drukte en voor we het beseffen zijn we omsingeld door vijftig, zestig, nee: honderd dolfijnen! Ze zijn overal en houden gelijke tred met onze schuit, vechtend om een plaatsje voor de boeg. De ultieme sensatie: als een harpoen door het water snijden, voortgestuwd door de drukgolf van de boeg. Van de pret maken ze sprongen van soms een halve meter boven water. Iedereen op de boot wordt gek en we schreeuwen onze kelen schor. De school escorteert ons over zowat een kilometer en onze tocht is een succes. Helaas geen foto’s want door de opwinding vergat iederen aan boord zijn camera's.

BUSHFIRES

Na een halve dag rijden, arriveren we thuis met zand en zeezout nog in de haren. Sydney is in een dikke grijsbruine rook gewikkeld. Op de vensterbank van de badkamer vinden we as, via de kieren naar binnen gewaaid. Alles stinkt naar de rook en om erger te vermijden moeten we ramen en deuren dichthouden.

De volgende dagen groeit de dreiging en hoewel de rook nu de andere kant wordt uitgeblazen, nemen de branden in aantal toe en komen ze ook steeds dichterbij. Hoe verschrikkelijk het allemaal ook is, voor de tv- en dagbladpers leveren de branden schitterend beeldmateriaal. Voor de recentste stand van zaken of als je wat meer wil vernemen dan het nieuws wat in Europa doorsijpelt, kan je terecht op de volgende pagina's: Sydney Morning Herald, Daily Telegraph, ABC News, Channel 9 News, en Channel 7 News. Misschien zet ik straks mijn eigen beeldverslagje van de rookontwikkeling in de buurt nog wel online. En nu er van de Blue Mountains niet veel meer overschiet, is het misschien tijd om de reportage van de helicopteruitstap die Amanda en ik enkele jaren geleden maakten, weer boven te halen. Dan kan je zien hoe dit prachtige park er vóór de Kerst uitzag.

Wanneer ik dit schrijf, is de crisis in zijn 15de dag en meer dan een half miljoen hectaren werden verwoest. Dat stemt ruwweg overeen met een derde van de oppervlakte van Vlaanderen. Het is nu officieel de ergste bosbrand-crisis uit de (opgetekende) geschiedenis van Australië. Men vergelijkt steeds met de branden van 1994, die nog vers in het geheugen zitten. De totale brandschade wordt nu geraamd op AUD$80m, of zoveel als de branden van 1994 en 1997 samen. Morgen wordt er weer 36 a 37*C verwacht en de brand in de Blue Mountains is genaderd tot op 1km van de dorpen. Houd die nieuws-sites hierboven in de gaten...…

EN OTTO?

Als een echte ozzie kwam Otto met Qantas naar Sydney. Gemengde gevoelens, toen we het hoopje ellende van de luchthaven gingen halen maar als het ouderlijk instinct in ons nog niet wakker was, dan draait het nu op volle toeren. We zijn er ons van bewust dat dit een zoethoudertje is in afwachting van het echte ouderschap.


Voor arme Otto was de aankomst in Sydney misschien geen cultuurschok maar dan toch minstens een klimaatschok. Terwijl wij hier kampten met temperaturen van 35 á 40*C, winterde het bij zijn vertrek in Melbourne. De temperatuur daalde er beneden het vriespunt en er viel vorige week nog sneeuw.

Iedereen die ooit een pup heeft gehad, kent de verhalen dus ik zal verder niet uitweiden over de slapeloze nachten, de ‘ongelukjes’ in huis en de avontuurlijke ontmoetingen met andere honden. Otto heeft inmiddels al zijn eigen website waar je foto’s en een kort filmpje kan bekijken.

INTO 2002

Mijn allereerste Nieuwjaar in Sydney was zo mogelijk nog unieker dan verwacht. Toegegeven, de Kerst zou een beetje van de sfeer missen ware het niet dat onze Indische overburen het helemaal goedmaakten met de vijfduizend kilowatt kerstversiering aan de voorgevel, inclusief Rudolf het Lichtgevende Rendier.

Maar het Sydney-vuurwerk was dan weer van een niet te evenaren klasse. De pyro-kunstenaars hadden beloofd niet onder te doen voor het Olympische slotfeest en de heren hielden woord. Twee voorstellingen dit jaar: één om 21u. om het ouwe jaar uit te luiden en een kanjer om middernacht die bijna 20 minuten lang klaterde en spetterde alsof de brug, de haven en de hele stad in lichterlaaie stonden. De ironie is u uiteraard niet ontgaan. Terwijl hier een miljoen toeschouwers stonden te joelen bij de 70 000 vuurpijlen die de lucht in gingen, heerste er in de rest van de staat een totaal vuurverbod en 15 000 brandweerlui vochten om levens en eigendommen te beschermen. Toch leek de hele stad één groot tuinfeest. Op de hoek van elke straat, bij de havens en in de parken, overal werd er gefeest. Een heerlijke sfeer om afscheid te nemen van een zoveelste annus horribilis.

EN TENSLOTTE

Amanda's rug stelt het intussen veel beter, dank u, al moet ze het nog steeds rustig aan doen. De gulden raad van de dokter heeft ze alvast vierkant in de wind geslagen en de strooptocht naar verkoopbaar vastgoed heeft ze inmiddels met nog meer vuur hervat!Ik zou het voorts ook hebben over OZZYWOOD Films maar uit respect voor uw tijd en geduld verwijs ik dat naar de volgende nieuwsbrief.